Zasiedzenie nieruchomości jest sposobem nabycia do niej własności na skutek określonego upływu czasu. Prawo to działa jednak tylko w ściśle określonych sytuacjach. Poniżej wyjaśniamy, kto i na jakich zasadach może uzyskać prawo do nieruchomości poprzez zasiedzenie.
Według art. 172 § 1 Kodeksu Cywilnego posiadacz nieruchomości niebędący jej właścicielem nabywa własność, jeśli posiada nieruchomość nieprzerwanie od 20 lat jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze. Zgodnie z art. 172 § 2 po upływie 30 lat posiadacz nieruchomości nabywa własność, nawet jeśli uzyskał posiadanie w złej wierze (czyli jest świadomy, że nie przysługuje mu prawo do posiadania).
Kim jest posiadacz samoistny?
Art. 336 Kodeksu cywilnego stanowi, że posiadaczem rzeczy jest zarówno ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel, jak i ten, kto nią włada jako użytkownik, najemca, zastawnik, dzierżawca lub mający inne prawo. Jednak tylko osoba władająca jak właściciel jest posiadaczem samoistnym, jedynie ona ma też prawo do zasiedzenia nieruchomości.
Istnieje wiele czynności takich jak remonty i naprawy, które przeprowadza zarówno posiadacz samoistny, jak i zależny, dlatego odróżnienie ich może być w niektórych sytuacjach trudne. Specjaliści prawa nieruchomości zwykle odwołują się do podstawy objęcia rzeczy we władanie.
Jaką nieruchomość można nabyć przez zasiedzenie?
Art. 46 Kodeksu cywilnego wyraźnie stanowi, że nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębne przedmioty własności oraz budynki związane trwale z gruntem lub części tych budynków, które na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności. Oznacza to, że pokój czy piwnica nie może stać się przedmiotem zasiedzenia, ponieważ stanowią część własności, a nie odrębną własność.
