Z zaprzeczeniem ojcostwa wiąże się instytucja domniemania ojcostwa. W trakcie trwania małżeństwa domniemywa się, że dziecko pochodzi od męża matki. Jak postępuje się w przypadku dzieci pozamałżeńskich lub separacji małżonków? Wyjaśniamy poniżej.
W przypadku orzeczenia unieważnienia małżeństwa, separacji lub rozwodu małżonków, domniemanie ojcostwa przestaje działać po upływie 300 dni. Jeżeli jednak matka ponownie wyjdzie za mąż przed urodzeniem dziecka, wtedy domniemywa się, że drugi mąż jest ojcem (chyba że dziecko urodziło się w wyniku prokreacji wspomaganej medycznie, na którą wyraził zgodę poprzedni mąż). Jeśli chodzi o dzieci pozamałżeńskie, domniemywa się, że ojcem dziecka jest ten, kto obcował z matką dziecka w tzw. okresie koncepcyjnym (pomiędzy 300 – 181 dniem przed narodzinami) lub był dawcą komórki rozrodczej.
Kto ma prawo wnieść sprawę o zaprzeczenia ojcostwa?
Jeżeli mężczyzna, wobec którego domniemywa się, że jest ojcem dziecka, nie zgadza się na taki stan rzeczy i jego konsekwencje prawne oraz ma uzasadnione podejrzenia, że faktycznie nie jest biologicznym ojcem dziecka, ma prawo wystąpić do sądu o zaprzeczenie ojcostwa. Będzie to wymagało przedstawienia dowodów, przy czym za rozstrzygający dowód uznaje się obecnie testy DNA. Na wniesienie sprawy do sądu mężczyzna ma rok od momentu dowiedzenia się o narodzinach dziecka. Zasady postępowania w tej sprawie reguluje Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. z p.zm. (Kodeks rodzinny i opiekuńczy).
Prawo do sprawy zaprzeczenia ojcostwa ma również matka (przez rok od narodzin) oraz pełnoletnie dziecko (przez rok od 18. urodzin lub dowiedzenia się o tym, że jego opiekun nie jest biologicznym ojcem), a także instytucje takie jak prokurator, Rzecznik Praw Dziecka, Rzecznik Praw Obywatelskich.
