Zasiedzenie to pojęcie prawne, które pozwala osobie uzyskać prawo własności do nieruchomości, której nie jest właścicielem. W niniejszym artykule wyjaśniamy, czym dokładnie jest zasiedzenie w dobrej wierze oraz jakie są wymogi dotyczące dochodzenia roszczeń przed sądem.
Uzyskanie nieruchomości poprzez zasiedzenie to proces, który pozwala osobie nabyć własność nieruchomość bez konieczności jej zakupu. Zasiedzenie nieruchomości uregulowane jest ustawą z dnia 23 kwietnia, 1964 r. Kodeksu Cywilnego. Definiuje się je jako nabycie własności nieruchomości przez posiadacza samoistnego przez określony przepisami czas. Posiadaczem samoistnym nieruchomości może zostać osoba, która włada nieruchomością jak właściciel, czyli ponosi przez dany okres wszelkie koszty związane z utrzymaniem nieruchomości – opłaty stałe, koszty napraw i konserwacji, podatki. Posiadanie samoistne musi być nieprzerwane.
Wymagania dotyczące uzyskania zasiedzenia w dobrej wierze
Czas posiadania wymagany do powołania się na zasiedzenie w dobrej wierze wynosi 20 lat. Ciężar udowodnienia spoczywa na osobie powołującej się na zasiedzenie, która musi wykazać przed sądem, że spełniła wszystkie niezbędne warunki, w tym dobrą wiarę. Pomocne może być tu skorzystanie z usług eksperta od prawa nieruchomości. Dobra wiara jest określana przez sąd na podstawie okoliczności danej sprawy. Sąd docieka wtedy, czy dana osoba wiedziała lub powinna była wiedzieć, że nie jest prawowitym właścicielem oraz czy działała z zamiarem objęcia nieruchomości w posiadanie. W momencie, gdy osoba nabywa własność poprzez zasiedzenie, jest ona prawnie upoważniona do wszystkich praw związanych z posiadaniem jej. Obejmuje to prawo do sprzedaży lub przeniesienia własności, jak również prawo do wynajęcia lub korzystania z nieruchomości.
